Domates ilginç bir tarihe sahip besleyici ve çekici bir meyvedir. Bir zamanlar zehirli olduğu düşünülen domatesler, şimdi birçok yemeğin temel bileşenidir. Geçmişle karşılaştırıldığında, bugün domateslerin tadı yok. Modern yetiştirme teknikleri ile birçok hastalığa karşı dayanıklı olan güzel ve sağlam meyveler üretmiştir, ancak tadı feda edilmiştir. Araştırmacılar, en lezzetli domateslerin tadına katkıda bulunan on üç kimyasal keşfettiler. Kimyasalları kodlayan genleri elde etmek için domatesleri seçici olarak büyütmek için planlar yapıldı. Bilim adamlarının amacı domates için özlenen tadı restore etmektir.
Solanaceae Ailesi (Patlıcan)
Solanaceae (Patlıcan) ailesine (ailesine) ait domatesin bilimsel adı Solanum lycopersicum'dur. Ekonomik olarak önemli olan patlıcanın bazı üyeleri zehirlidir, ancak çoğu yenilebilir. Patates, patlıcan, acı biber, dolmalık biber ve tomatillolar (Meksika domates) gibi sebzeler veya meyveler Solanaceae familyasından. Bunların dışında, Solanaceae familyası, petunyalar ve gypsophila dahil olmak üzere süs bitkileri içerir. Giderek yaygınlaşan bir adı ve kırmızı küçük meyveleri olan wolfberry veya goji berry bitkisi de Solanaceae ailesine aittir. Ayrıca, tütün bitkisi patlıcanın ölümcül bir üyesidir.
Domates Bitkisi
Domates sarı çiçekleri olan bir bitkidir. Bir sap üzerinde 3 ila 12 çiçek vardır. Çiçeklerin bir küme şeklinde döllenmesinden sonra ortaya çıkan ürün, yani yemeklerde kullandığımız domates, bitkinin meyvesidir. Yaklaşık 150 çeşidi olan domates bitkisinin anavatanı Güney ve Orta Amerika'dır. Yaklaşık 1 ila 3 metre kadar büyüyebilen domates bitkisinin bileşik bir yaprağı vardır. Tüylü kompozit yapraklar 5 ila 9 küçük broşürden oluşur. Türüne bağlı olarak, bitki ekildiği toprakta bir kutup veya toprak (cüce veya oturmuş) domates olarak yetiştirilir ve hem gübre hem de bakım ihtiyaçları farklıdır.
Domates bitkisi ılık ve ılık iklimleri sever. Sıcaklık 10 santigrat derecenin altına düşerse veya 30 santigrat derecenin üzerine çıkarsa, tozlaşma ve gübrelemede sorunlar oluşur. Bu nedenle, bitki meyve tutmaz. Hava nemi% 70 olmalı, bitki doğrudan güneş ışığında en az 6 saat yetiştirilmelidir. Su geçirgen, geçirgen ve derin, organik besin açısından zengin olan 5-7 pH değerine sahip hafif asidik topraklarda iyi yetişir. Kutup tipi bir domates yetiştiriliyorsa, 30 veya 35 cm boyunda bitki ikinci çapadan sonra çıkarılmalı ve öğlen, saplar çıkarılmalı ve direğe bağlanmalıdır. Genellikle, meyvelerin rengi yeşil veya pembe renge döndüğünde hasat etmek gerekir. Hasat gecikirse, bitki yaşlanır, meyvelerinin kalitesi düşer, yeni çiçekler ve sürgünler veremez.
Yabani Domates
Yabani domates çeşitleri de vardır. Bu ırkların meyveleri ekili ırklardan daha küçüktür, ancak bazıları yenilebilir, bazıları zehirlidir. Yabani domates olarak bilinen bu türlerin meyveleri, güvenli olup olmadıklarını belirleyip bilmeden yenmemelidir. Günümüz domateslerinin vahşi versiyonlarının Peru'dan geldiği düşünülmektedir. Christopher Columbus'tan önce Meksika'da yetiştirildi. Ekili domates bitkileri, muhtemelen on altıncı yüzyılın başlarında, İspanyol kaşifler tarafından Avrupa'ya götürüldü. On sekizinci yüzyılda Avrupa'dan doğu Kuzey Amerika'ya tanıtıldı.
Domates meyvesi yaklaşık 150 yıldır Anadolu'da bilinmektedir ve kullanılmaktadır. Osmanlı döneminde Halep'ten Anadolu'nun güney bölgelerine getirilmiş ve diğer bölgelere dağılmıştır. Bugün ülkemizin neredeyse tüm bölgelerinde yetiştirilmektedir. Avrupa'dan Çin'e, Türkiye, Mısır, Hindistan'a yayılmasına rağmen, ABD gibi bazı ülkeler dünyanın en büyük domates üreticileri arasındadır. Türkiye, üretimde dördüncü, ihracatta beşinci sırada yer almaktadır. İhracatı çoğunlukla Avrupa, Orta Doğu ve Rusya pazarlarına yapılmaktadır.
Solanaceae Ailesi (Patlıcan)
Solanaceae (Patlıcan) ailesine (ailesine) ait domatesin bilimsel adı Solanum lycopersicum'dur. Ekonomik olarak önemli olan patlıcanın bazı üyeleri zehirlidir, ancak çoğu yenilebilir. Patates, patlıcan, acı biber, dolmalık biber ve tomatillolar (Meksika domates) gibi sebzeler veya meyveler Solanaceae familyasından. Bunların dışında, Solanaceae familyası, petunyalar ve gypsophila dahil olmak üzere süs bitkileri içerir. Giderek yaygınlaşan bir adı ve kırmızı küçük meyveleri olan wolfberry veya goji berry bitkisi de Solanaceae ailesine aittir. Ayrıca, tütün bitkisi patlıcanın ölümcül bir üyesidir.
Domates Bitkisi
Domates sarı çiçekleri olan bir bitkidir. Bir sap üzerinde 3 ila 12 çiçek vardır. Çiçeklerin bir küme şeklinde döllenmesinden sonra ortaya çıkan ürün, yani yemeklerde kullandığımız domates, bitkinin meyvesidir. Yaklaşık 150 çeşidi olan domates bitkisinin anavatanı Güney ve Orta Amerika'dır. Yaklaşık 1 ila 3 metre kadar büyüyebilen domates bitkisinin bileşik bir yaprağı vardır. Tüylü kompozit yapraklar 5 ila 9 küçük broşürden oluşur. Türüne bağlı olarak, bitki ekildiği toprakta bir kutup veya toprak (cüce veya oturmuş) domates olarak yetiştirilir ve hem gübre hem de bakım ihtiyaçları farklıdır.
Domates bitkisi ılık ve ılık iklimleri sever. Sıcaklık 10 santigrat derecenin altına düşerse veya 30 santigrat derecenin üzerine çıkarsa, tozlaşma ve gübrelemede sorunlar oluşur. Bu nedenle, bitki meyve tutmaz. Hava nemi% 70 olmalı, bitki doğrudan güneş ışığında en az 6 saat yetiştirilmelidir. Su geçirgen, geçirgen ve derin, organik besin açısından zengin olan 5-7 pH değerine sahip hafif asidik topraklarda iyi yetişir. Kutup tipi bir domates yetiştiriliyorsa, 30 veya 35 cm boyunda bitki ikinci çapadan sonra çıkarılmalı ve öğlen, saplar çıkarılmalı ve direğe bağlanmalıdır. Genellikle, meyvelerin rengi yeşil veya pembe renge döndüğünde hasat etmek gerekir. Hasat gecikirse, bitki yaşlanır, meyvelerinin kalitesi düşer, yeni çiçekler ve sürgünler veremez.
Yabani Domates
Yabani domates çeşitleri de vardır. Bu ırkların meyveleri ekili ırklardan daha küçüktür, ancak bazıları yenilebilir, bazıları zehirlidir. Yabani domates olarak bilinen bu türlerin meyveleri, güvenli olup olmadıklarını belirleyip bilmeden yenmemelidir. Günümüz domateslerinin vahşi versiyonlarının Peru'dan geldiği düşünülmektedir. Christopher Columbus'tan önce Meksika'da yetiştirildi. Ekili domates bitkileri, muhtemelen on altıncı yüzyılın başlarında, İspanyol kaşifler tarafından Avrupa'ya götürüldü. On sekizinci yüzyılda Avrupa'dan doğu Kuzey Amerika'ya tanıtıldı.
Domates meyvesi yaklaşık 150 yıldır Anadolu'da bilinmektedir ve kullanılmaktadır. Osmanlı döneminde Halep'ten Anadolu'nun güney bölgelerine getirilmiş ve diğer bölgelere dağılmıştır. Bugün ülkemizin neredeyse tüm bölgelerinde yetiştirilmektedir. Avrupa'dan Çin'e, Türkiye, Mısır, Hindistan'a yayılmasına rağmen, ABD gibi bazı ülkeler dünyanın en büyük domates üreticileri arasındadır. Türkiye, üretimde dördüncü, ihracatta beşinci sırada yer almaktadır. İhracatı çoğunlukla Avrupa, Orta Doğu ve Rusya pazarlarına yapılmaktadır.
Yorumlar
Yorum Gönder